ΚΑΙ Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Με αφορμή τα τεκταινόμενα στο
χώρο της παιδείας αυτές τις μέρες, άδραξα την ευκαιρία να σας κοινοποιήσω τα αποχαιρετιστήρια
λόγια που απηύθυνα προς τους συναδέλφους
μου την τελευταία μέρα της ενεργού δράσης μου στο χώρο του σχολείου. Τώρα,
περίπου δύο χρόνια μετά, πρόσθεσα στο τέλος δύο παραγράφους. Καλό διάβασμα!!
Μια μέρα καινούρια. Ένα καλό πρωινό, μια ζεστή κουβέντα με το Μαρθάκι μου, μια
τελευταία ματιά στις σημειώσεις μου, μια δημιουργική περιέργεια για το τι νέο
θα μου αποκαλύψει η σημερινή επικοινωνία με τους μαθητές μου και ξεκινώ για το σχολείο.
Χέρια στις τσέπες, μάτια
ημίκλειστα, στόματα ορθάνοιχτα από τα χασμουρητά, πόδια κουρασμένα, διάθεση στο
ναδίρ, και κατ’ ευθείαν στις αίθουσες. Στην πρωινή συγκέντρωση στον αύλιο χώρο
μια ευάριθμη αντιπροσωπία μαθητών και τέσσερις πέντε συνάδελφοι. Πού και πού
μια φευγαλέα φωτεινή ματιά, μια εγκάρδια καλημέρα σου τονώνουν το ηθικό. Μια συγκέντρωση
παρωδία, που μάλλον σαν αναμονή μπορεί να εκληφθεί για να καταφθάσουν και οι
υπόλοιποι πριν καταστρατηγηθεί και το θεσμοθετημένο ακαδημαϊκό τέταρτο…
Αγκαλιάζω με τη ματιά μου όλους
και διαισθάνομαι ότι κάτι μου διαφεύγει. Διακρίνω εταστικά βλέμματα, γεμάτα
προσμονή, άλλα απαιτητικά, άλλα φοβισμένα, άλλα αγχωμένα, άλλα σίγουρα, άλλα
χαρούμενα, άλλα θλιμμένα και άλλα στον κόσμο τους. Ύστερα από τόσα χρόνια
υπηρεσίας και νιώθω αμήχανος σαν νεοδιόριστος. Τι περιμένουν από μένα;
Προετοιμασμένος και οργανωμένος
για το μάθημά μου, προσπαθώ να ενθαρρύνω, να προβληματίσω, να εισάγω τους
μαθητές μου στο μαθηματικό τρόπο σκέψης, να αναπτύξω την κριτική τους
ικανότητα, να τους ελκύσω στο θαυμαστό κόσμο της γνώσης. Όμως, η υποδομή ανύπαρκτη, τα ενδιαφέροντα
άλλα, το μυαλό σε αδράνεια, το σκέπτεσθαι
κουράζει…
Η Φαίδρα ευθαρσώς μέχρι θρασέως
υπεραμύνεται της επιλογής της να απενεργοποιήσει τη νοητική της λειτουργία κατά τη διάρκεια του σχολικού
μαθήματος, διότι προ πολλού έχει απαξιωθεί το σχολείο στα μάτια της και το ρόλο
του σωτήρα και καθοδηγητή για τις επερχόμενες πανελλήνιες έχει αναλάβει το αδρά
αμειβόμενο φροντιστήριο(4 στα 100 ο βαθμός της στις Πανελλήνιες με εξαετή
θητεία στα θρανία του). Ο Γιώργος είναι της άποψης ότι υπάρχει αναντιστοιχία
μεταξύ αυτών που επιχειρεί να του προσφέρει το σχολείο και αυτών που θέλει
αυτός να γνωρίζει για να ακολουθήσει το επάγγελμα του επιχειρηματία πατέρα του.
Και ο Δημήτρης πιστεύει στην έλλειψη χρηστικότητας των παρεχομένων γνώσεων. Ο
Γιάννης εστιάζει το πρόβλημα στην ανομοιογένεια του έμψυχου υλικού ως προς το
γνωστικό υπόβαθρο και η Άννα θεωρεί ότι το πρόβλημα επικεντρώνεται στην
αδιαφορία των καθηγητών, την ελλιπή γνώση του γνωστικού τους αντικειμένου και
την αδυναμία τους να κάνουν το μάθημά τους πιο ενδιαφέρον, πιο ελκυστικό. Ο
Κώστας έχει βάλει ψηλούς στόχους. Ιατρική αδιαπραγμάτευτα. Δεν υπάρχουν
περιθώρια αποτυχίας. Οι 24 ώρες είναι πολύ λίγες για να ανταποκριθεί στις
ανάγκες του φροντιστηρίου. Έχει πάθει νεύρωση στομάχου, πίνει τρεις καφέδες την
ημέρα και κοιμάται ελάχιστα. Συνεχείς μεταπτώσεις ανάμεσα στην υπεραισιοδοξία
και στην πλήρη απογοήτευση. Θα τα καταφέρει;
Η Φανή ξεφεύγει από την αγχωτική ατμόσφαιρα των επικείμενων εξετάσεων
σκεπτόμενη το εξωτερικό. Το έχει πάρει απόφαση. Θα σπουδάσει έξω. Έχει προσδιορίσει
τη χώρα και την πόλη που θα πάει. Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Η οικονομική
επιβάρυνση της μισθοδίαιτης οικογένειάς
της αλλά αυτό είναι παρωνυχίδα. Ποιοι
γονείς δεν επιθυμούν το καλύτερο για τα παιδιά τους; Ο Βασίλης μού εκμυστηρεύεται το πόσο
εξαρτημένος είναι από τον υπολογιστή και
το πόσο αυτή η εξάρτηση τον αποπροσανατολίζει. Όλοι μαθητές του ίδιου τμήματος…
Αν δεν σ’ απασχολήσουν τα
προβλήματα του κάθε παιδιού ξεχωριστά
(χωρίς να αποσκοπείς στην προσωπική σου επέμβαση για την επίλυσή τους –ούτε
αρμοδιότητα ούτε ικανότητα διαθέτεις για κάτι τέτοιο-), αν η διδασκαλία
μεταλλαχθεί σε μια τυποποιημένη διαδικασία μεταφοράς δεδομένων προς τους
μαθητές σου, αν στο περιεχόμενο της
λέξης μάθημα δεν εμπεριέχεται το περιεχόμενο της λέξης αγάπη, αν δεν
μαθητεύσεις στους μαθητές σου (οι αντιδράσεις τους είναι πολύ μεγάλος
δάσκαλος), μην περιμένεις να χαρείς τη χαρά της προσφοράς και της δημιουργίας.
Όντας αναποτελεσματικός, θα δυσανασχετείς σε καθημερινή βάση για το μισθό που
παίρνεις, για την κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης, για τα αναλυτικά
προγράμματα, για την αδιαφορία της πολιτείας και ταυτόχρονα θα απενοχοποιείς
τον εαυτό σου για την ανικανότητα ή τις παραλείψεις σου.
Η μαθησιακή διαδικασία
προϋποθέτει κατάθεση ψυχής από τον διδάσκοντα, άριστη γνώση του γνωστικού του
αντικειμένου, καθημερινό εμπλουτισμό των γνώσεών του, προετοιμασία, καλή
διάθεση, συνεχή προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις του σύγχρονου σχολείου,
ουσιαστική προσέγγιση με τους μαθητές του.
Θυσιαστική προσφορά χωρίς
υστερόβουλες σκέψεις, χωρίς διάθεση ανταγωνισμού με απώτερο στόχο την προσωπική
προβολή, τις διευθυντικές θέσεις, το επίδομα θέσης, το γέμισμα του προσωπικού
φακέλου με δραστηριότητες που θα βοηθήσουν στην προσωπική ανέλιξη, την
απεμπλοκή από τη μαθησιακή διαδικασία, από το φυσικό χώρο του καθηγητή, που
είναι η αίθουσα διδασκαλίας (βαριά η καλογερική βλέπετε), όταν μάλιστα ο
ενδιαφερόμενος έχει αποδείξει, ότι προτιμά τις εξωτερικές δραστηριότητες από
την τάξη, δυστυχώς πολλές φορές είτε
λόγω ανικανότητας, είτε λόγω φυγοπονίας, οι οποίες τις περισσότερες φορές
επιβραβεύονται…
Αυτά έγραφα προ διετίας περίπου.
Όταν δεν είχαμε επιστρατεύσεις, αργίες λόγω «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς»,
ατομικές προσκλήσεις και επιτάξεις. Η πολιτεία με την «ομπρέλα προστασίας» στο
χώρο της παιδείας στερεί το φως, τον ήλιο της γνώσης, της αλήθειας και της ελευθερίας από τα παιδιά της. Για να τα
προστατέψει από τι; … Από την καλπάζουσα ανεργία των νέων που έχει εκτιναχθεί
πάνω από το 64%; Από τους κακούς και ασυνείδητους εκπαιδευτικούς; Αυτοί
φοβούμαι θα συνεχίζουν να διαφεντεύουν στο χώρο της παιδείας, όπως και στους
άλλους χώρους, αν δεν αλλάξει το ήθος των ασκούντων την εξουσία. Από την παρεμπόδιση
διεξαγωγής των εξετάσεων; Δεν είχε προβλεφθεί ως πιθανή μια τέτοια εξέλιξη,
όταν το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης ψηφίστηκε
μόλις την Κυριακή των Βαΐων;
Όχι! Οι προβληματισμοί της
προηγούμενης παραγράφου δεν μολύνουν τις προθέσεις μου, δεν αλλάζουμε ρότα! Μια
πλατιά αγκαλιά δάσκαλοι, παιδιά, γονείς προχωράμε… Και το όνειρο συνεχίζεται!
Για μια καινούρια κοινωνία, κοινωνία αγάπης, κοινωνία ελευθερίας, κοινωνία
ευθύνης! Κέρδος: το φωτεινό βλέμμα των παιδιών μας. Τι άλλο;
