ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ
ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ‘ΜΑΘΑ
Τραβήξαμε το δρόμο της υπομονής και της
ελπίδας.
Υπομονή ονομάσαμε την επιλογή ν' αφεθούμε
στη μοίρα μας.
Ελπίδα,
την κόρη της πίστης και τη μάννα του θαύματος.
Αεροβατώντας σ' ανύπαρκτους δρόμους
φανταστικούς,
φτιασιδώνοντας το πρόσωπο και την ψυχή μας.
Ίσως κάποτε κάτι ανατείλει!
Μα κι αν ανατείλει δε θ' ανατείλει για μας.
Την ανατολή θα την περιμένουμε εσαεί.
Ο νόμος της αδράνειας το επιβάλλει.
Αντλούμε αισιοδοξία από λόγους που
χαϊδεύουν τ' αυτιά μας
και όχι Λόγο που να θεραπεύει την ψυχή μας.
Καλύψαμε την ψυχή μας με φανταχτερά
ενδύματα.
Είναι οι κοινωνικές ηθικές που κατά καιρούς
μας σερβίρονται
και που αδιαμαρτύρητ’ αποδεχόμαστε.
Δέλεαρ το ίδιον όφελος. Σημαία και σύμβολο
αγώνα!
Κι αγωνιστήκαμε με ιδρώτα και αίμα!
Και δάκρυ, δάκρυ πολύ…
Ξάφνου τρομάξαμε!
Χάσαμε το διακύβευμα. Ποιο είναι το
διακύβευμα;
Οι "διεκδικήσεις" μας; Όχι! Ο
εαυτός μας!
Διαπτυχθέντες ώφθημεν κενοί!
Χαλκοί ηχούντες και κύμβαλα αλαλάζοντα.
Κι ο αλαλαγμός ολολυγμός έγινε κι οδύνη
ανείπωτη.
Και καρφωμένοι απέναντι στον εαυτό μας
αναρωτιόμαστε: Γιατί;
Δε μάθαμε ορθογραφία. Άλλο κενότητα κι άλλο
καινότητα.
Ν' αγγίζεις το μάρμαρο και να φτάνεις στην
ψυχή του καλλιτέχνη.
Ν' αφουγκράζεσαι τον πόνο και να γεννιέται μέσα σου η αγάπη.
Να ξεδιψάς δροσίζοντας , ν' αγαπάς
βλέποντας μέσα στον άλλο.
Να είσαι διάφανος και ορατός. Να εκτίθεσαι!
Και τότε το χαμόγελο ενός παιδιού
γίνετ’ ο ήλιος π' ανατέλλει!
Ο ψίθυρος
της κοπελιάς το πιο γλυκό τραγούδι της καρδιάς της.
Το δάκρυ του γέροντα διαμάντι.
Μέσα του καθρεφτίζεται η ευθύνη . Η ευθύνη
μου.
Τα μαθηματικά μου σήμερα τά ‘μαθα:
Οι αξίες δεν αποτιμώνται ποσοτικά!
