ΣΤΑΓΟΝΕΣ  ΖΩΗΣ
"Τρέχεις ξωπίσω μου
και θέλεις να με φτάσεις.
Τα χέρια απλώνεις, με φωνάζεις,
δεν ακούω...
Στους χτύπους της καρδιάς
δεν  υπακούω.
Τρέχω κι εγώ

και κάτι άλλο κυνηγώ...
Αν το προλάβω… "

Κυνηγημένοι, μοναχοί,
φορέσαμ' ένα προσωπείο.
Πιστέψαμε πως μας ταιριάζει
και πλανηθήκαμε...
Και χάσαμε το πρόσωπο,
και χάσαμε την ίδια τη ζωή.

"Κι όμως υπάρχουνε  στιγμές,
που σε θυμάμαι,
σε σκέφτομαι
και νοιάζομαι για σένα.
Είν' οι σταγόνες της ζωής
που ξέμειναν στη χούφτα μου…"

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΠΑΝ ΧΑΜΕΝΑ!
Όχι! Τα λόγια σου δεν παν χαμένα!
Ακόμα κι αν ξαστόχησαν και φύγαν  έτσι
σα φτερωτά πουλιά, που χάνονται μέσα στο φως του δειλινού,
όλα τα ίδια!
Πού θε να βρουν φωλιά; πού θα κουρνιάσουν;  το αγνοείς!
Αυτά, τα φτερωτά σου  λόγια  αγάπησέ τα!
Χαϊδεύουν ίσως κάποιους λογισμούς,
ξένους σε σένα μακρινούς,
που ανασταίνουν τη μορφή σου!
Καμιά φορά ξαναγυρίζουν,
σα θαλασσινός αέρας
κι αγκαλιάζουν το κορμί σου!
Όχι! Τα λόγια σου δεν παν χαμένα!
Είναι οι μυστικές κλωστές που μας δένουν,
ακόμα κι όταν μας χωρίζουν…
Να σαν εκείνο το "σ' αγαπώ" που μού χες πει
και το σε "μισώ"...   
ή .…το "ευχαριστώ" με ένα δάκρυ…
Τα λόγια σου δεν παν χαμένα!

ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΜΕ...

Ημέρα! Ξημερώνει! Μα δεν εξημερώνει…

Ίμερος! Αυτός ο βαθύς ο πόθος ο ανήμερος!
Χίμαιρα! Μας τρέφει μ' όνειρα εφήμερα.
Όμορος. Γειτονικός μα τόσο ξένος ο άμοιρος…
Αιμορροούμε.…