ΣΤΑΓΟΝΕΣ  ΖΩΗΣ
"Τρέχεις ξωπίσω μου
και θέλεις να με φτάσεις.
Τα χέρια απλώνεις, με φωνάζεις,
δεν ακούω...
Στους χτύπους της καρδιάς
δεν  υπακούω.
Τρέχω κι εγώ

και κάτι άλλο κυνηγώ...
Αν το προλάβω… "

Κυνηγημένοι, μοναχοί,
φορέσαμ' ένα προσωπείο.
Πιστέψαμε πως μας ταιριάζει
και πλανηθήκαμε...
Και χάσαμε το πρόσωπο,
και χάσαμε την ίδια τη ζωή.

"Κι όμως υπάρχουνε  στιγμές,
που σε θυμάμαι,
σε σκέφτομαι
και νοιάζομαι για σένα.
Είν' οι σταγόνες της ζωής
που ξέμειναν στη χούφτα μου…"

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΠΑΝ ΧΑΜΕΝΑ!
Όχι! Τα λόγια σου δεν παν χαμένα!
Ακόμα κι αν ξαστόχησαν και φύγαν  έτσι
σα φτερωτά πουλιά, που χάνονται μέσα στο φως του δειλινού,
όλα τα ίδια!
Πού θε να βρουν φωλιά; πού θα κουρνιάσουν;  το αγνοείς!
Αυτά, τα φτερωτά σου  λόγια  αγάπησέ τα!
Χαϊδεύουν ίσως κάποιους λογισμούς,
ξένους σε σένα μακρινούς,
που ανασταίνουν τη μορφή σου!
Καμιά φορά ξαναγυρίζουν,
σα θαλασσινός αέρας
κι αγκαλιάζουν το κορμί σου!
Όχι! Τα λόγια σου δεν παν χαμένα!
Είναι οι μυστικές κλωστές που μας δένουν,
ακόμα κι όταν μας χωρίζουν…
Να σαν εκείνο το "σ' αγαπώ" που μού χες πει
και το σε "μισώ"...   
ή .…το "ευχαριστώ" με ένα δάκρυ…
Τα λόγια σου δεν παν χαμένα!

ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΜΕ...

Ημέρα! Ξημερώνει! Μα δεν εξημερώνει…

Ίμερος! Αυτός ο βαθύς ο πόθος ο ανήμερος!
Χίμαιρα! Μας τρέφει μ' όνειρα εφήμερα.
Όμορος. Γειτονικός μα τόσο ξένος ο άμοιρος…
Αιμορροούμε.…

ΣΤΑΓΟΝΕΣ  ΣΙΩΠΗΣ

Ακροβατώ απάνω στων χειλιών σου τη σχισμή,
κι είν΄η σιωπή σου αυτή που με κρατά μην πέσω,
άγια σιωπή...
 

Λάμνω στη θάλασσα των λογισμών σου,
 θάλασσα πολυκύμαντη
κι αγέρας η σιωπή σου.

Επώδυνος συντονισμός με την αναπνοή σου.
Και ξετυλίγεται αργά της προσμονής ο μίτος…

Στους  μαθητές μου!!!
Το … αντίδωρο του δάσκαλου.

ΕΙΝΑΙ   ΚΑΠΟΙΕΣ   ΣΤΙΓΜΕΣ
Είναι κάποιες στιγμές
που θαρρείς πως μπορείς
και του ήλιου το φως
να ξεχάσεις!
Είναι κάποιες στιγμές
μαγικές,  φωτεινές,
 τη χαρά σου σαν  βγεις
να μοιράσεις!

Είναι κάποιες στιγμές
ναι! διαμάντι' ακριβά
στην καρδιά μου βαθιά
κλειδωμένες.
Είναι κάποιες στιγμές
λαμπερές σα ματιές
παιδικές, καθαρές,
λυτρωμένες.
 

Είναι κάποιες στιγμές
κι είναι τόσες πολλές,
σαν λουλούδια μικρά
που ανθίζουν,
είναι κάποιες στιγμές
σαν παιδιά που γελούν,
που παλεύουν, νικούν
και δακρύζουν.
 

Είναι κάποιες στιγμές
βλογημένες στιγμές,
ποτισμένες μ' ιδρώτα
και πάθος,
της αγάπης  στιγμές,
είν' του χρόνου ρωγμές.
Αγκαλιές παιδικές
κει στο βάθος!...

Άτλας ο τλήμων

Είπες: και τους θεούς νικώ! Η δύναμή σου
θαρρείς ανίκητο σε κάνει...  Ύβρις!
Τον εαυτό σου αιώνια θε να οικτίρεις,
σκυφτός  τον ουρανό θα αίρεις: η ποινή σου…

Μόνος της τλήμονος ψυχής σου την οδύνη
ανέλπιδα βιώνεις. Πόσο ακόμα;
Και τ' ουρανού δε γνώρισες το χρώμα.
Πού να προβάλλεις τα όνειρά σου;… Σκοτοδίνη.

ΣΗΜΕΡΑ ΑΔΕΙΟΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
Σήμερα άδειος ο ουρανός.
Ελεύθερος από πουλιά,  

από σύννεφα, απ' αστέρια.
Μον' μια μικρή κορομηλιά ξεθάρρεψε
και θέλει να τον κρύψει!
Μα...σαν δεν υπάρχει ο ουρανός,
πού θα προβάλλω τα όνειρά μου;