ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΧΤΗ

Ξοδεύτηκες μεσ' στη σκιά
της μοναξιάς και της οδύνης,
δεν έχει η πείνα τελειωμό,
μ' ένα "γιατί;" κι ένα λυγμό
τραβιέσαι τώρα μακριά,
στο κέντρο μιας μεγάλης δίνης...

Έχω την πόρτα μου ανοιχτή,
σε καρτερώ να μ' αναστήσεις,
του πόνου σου η σιωπή
αχ! έχει τόσα να μου πει,
και για τους δυο μας θάν' γιορτή,
σαν το κατώφλι μου πατήσεις!