ΓΟΡΓΟΝΑ ΤΟΥ ΚΑΗΜΟΥ

Ξεφλούδισε το δέρμα μου η ματιά σου,
μακάρι να μιλούσες, μα δεν τόχεις,
στο δίχτυ της δικής σου της απόχης
δεν βρίσκουν λυτρωμό  τα θύματά σου.

Γυρίζεις τώρα και το πέλαγο κοιτάζεις
τινάζεις τα μαλλιά, κοντανασαίνεις,

γοργόνα του καημού πώς ξεμακραίνεις;

Όνειρο, φάντασμα του νου τώρα μου μοιάζεις.

Παρηγοριά μου, αόρατη πως είσαι
σε βέβηλες ματιές που σε ποθούνε.

Οι ελπίδες  μου ποτέ δεν θα χαθούνε.
Έλ' αναδύσου, της καρδιάς τη φλόγα σβήσε!

Βασίλεψε.…Κι ακόμα δεν εφάνης
Τα όνειρα τα κύματα χαϊδεύουν
και πάντα οι λογισμοί θα με παιδεύουν.
Το κέρδος της ζωής: αυτό που χάνεις...

Μ Α Ρ Θ Α

Έχω κάθε λόγο να σε χαίρομαι όπως είσαι,
γιατί εσύ είσαι ο λόγος μου!
Να ξεδιαλύνω μόνο θέλω,
πόσο κρατάει η ευτυχία;
Γελάς;
Κατάλαβα!
Καιρούς και χρόνους δεν έχει ο Παράδεισος!!!

ΚΑΙ  Τ' ΟΝΕΙΡΟ  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Με αφορμή τα τεκταινόμενα στο χώρο της παιδείας αυτές τις μέρες, άδραξα την ευκαιρία να σας κοινοποιήσω τα αποχαιρετιστήρια λόγια που απηύθυνα  προς τους συναδέλφους μου την τελευταία μέρα της ενεργού δράσης μου στο χώρο του σχολείου. Τώρα, περίπου δύο χρόνια μετά, πρόσθεσα στο τέλος δύο παραγράφους. Καλό διάβασμα!!

Μια μέρα καινούρια. Ένα καλό πρωινό, μια ζεστή κουβέντα με το Μαρθάκι μου, μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις μου, μια δημιουργική περιέργεια για το τι νέο θα μου αποκαλύψει η σημερινή επικοινωνία με τους μαθητές  μου και ξεκινώ για το σχολείο.

Χέρια στις τσέπες, μάτια ημίκλειστα, στόματα ορθάνοιχτα από τα χασμουρητά, πόδια κουρασμένα, διάθεση στο ναδίρ, και κατ’ ευθείαν στις αίθουσες. Στην πρωινή συγκέντρωση στον αύλιο χώρο μια ευάριθμη αντιπροσωπία μαθητών και τέσσερις πέντε συνάδελφοι. Πού και πού μια φευγαλέα φωτεινή ματιά, μια εγκάρδια καλημέρα σου τονώνουν το ηθικό. Μια συγκέντρωση παρωδία, που μάλλον σαν αναμονή μπορεί να εκληφθεί για να καταφθάσουν και οι υπόλοιποι πριν καταστρατηγηθεί και το θεσμοθετημένο ακαδημαϊκό τέταρτο…

Αγκαλιάζω με τη ματιά μου όλους και διαισθάνομαι ότι κάτι μου διαφεύγει. Διακρίνω εταστικά βλέμματα, γεμάτα προσμονή, άλλα απαιτητικά, άλλα φοβισμένα, άλλα αγχωμένα, άλλα σίγουρα, άλλα χαρούμενα, άλλα θλιμμένα και άλλα στον κόσμο τους. Ύστερα από τόσα χρόνια υπηρεσίας και νιώθω αμήχανος σαν νεοδιόριστος. Τι περιμένουν  από μένα;

Προετοιμασμένος και οργανωμένος για το μάθημά μου, προσπαθώ να ενθαρρύνω, να προβληματίσω, να εισάγω τους μαθητές μου στο μαθηματικό τρόπο σκέψης, να αναπτύξω την κριτική τους ικανότητα, να τους ελκύσω στο θαυμαστό κόσμο της γνώσης.  Όμως, η υποδομή ανύπαρκτη, τα ενδιαφέροντα άλλα, το μυαλό σε αδράνεια, το σκέπτεσθαι  κουράζει…

Η Φαίδρα ευθαρσώς μέχρι θρασέως υπεραμύνεται της επιλογής της να απενεργοποιήσει τη νοητική της  λειτουργία κατά τη διάρκεια του σχολικού μαθήματος, διότι προ πολλού έχει απαξιωθεί το σχολείο στα μάτια της και το ρόλο του σωτήρα και καθοδηγητή για τις επερχόμενες πανελλήνιες έχει αναλάβει το αδρά αμειβόμενο φροντιστήριο(4 στα 100 ο βαθμός της στις Πανελλήνιες με εξαετή θητεία στα θρανία του). Ο Γιώργος είναι της άποψης ότι υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ αυτών που επιχειρεί να του προσφέρει το σχολείο και αυτών που θέλει αυτός να γνωρίζει για να ακολουθήσει το επάγγελμα του επιχειρηματία πατέρα του. Και ο Δημήτρης πιστεύει στην έλλειψη χρηστικότητας των παρεχομένων γνώσεων. Ο Γιάννης εστιάζει το πρόβλημα στην ανομοιογένεια του έμψυχου υλικού ως προς το γνωστικό υπόβαθρο και η Άννα θεωρεί ότι το πρόβλημα επικεντρώνεται στην αδιαφορία των καθηγητών, την ελλιπή γνώση του γνωστικού τους αντικειμένου και την αδυναμία τους να κάνουν το μάθημά τους πιο ενδιαφέρον, πιο ελκυστικό. Ο Κώστας έχει βάλει ψηλούς στόχους. Ιατρική αδιαπραγμάτευτα. Δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας. Οι 24 ώρες είναι πολύ λίγες για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του φροντιστηρίου. Έχει πάθει νεύρωση στομάχου, πίνει τρεις καφέδες την ημέρα και κοιμάται ελάχιστα. Συνεχείς μεταπτώσεις ανάμεσα στην υπεραισιοδοξία και στην πλήρη απογοήτευση. Θα τα καταφέρει;  Η Φανή ξεφεύγει από την αγχωτική ατμόσφαιρα των επικείμενων εξετάσεων σκεπτόμενη το εξωτερικό. Το έχει πάρει απόφαση. Θα σπουδάσει έξω. Έχει προσδιορίσει τη χώρα και την πόλη που θα πάει. Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Η οικονομική επιβάρυνση της μισθοδίαιτης  οικογένειάς της αλλά αυτό είναι παρωνυχίδα.   Ποιοι γονείς δεν επιθυμούν το καλύτερο για τα παιδιά τους;  Ο Βασίλης μού εκμυστηρεύεται το πόσο εξαρτημένος είναι από  τον υπολογιστή και το πόσο αυτή η εξάρτηση τον αποπροσανατολίζει. Όλοι μαθητές του ίδιου τμήματος…

Αν δεν σ’ απασχολήσουν τα προβλήματα  του κάθε παιδιού ξεχωριστά (χωρίς ­­να αποσκοπείς στην προσωπική σου επέμβαση για την επίλυσή τους –ούτε αρμοδιότητα ούτε ικανότητα διαθέτεις για κάτι τέτοιο-), αν η διδασκαλία μεταλλαχθεί σε μια τυποποιημένη διαδικασία μεταφοράς δεδομένων προς τους μαθητές σου,  αν στο περιεχόμενο της λέξης μάθημα δεν εμπεριέχεται το περιεχόμενο της λέξης αγάπη, αν δεν μαθητεύσεις στους μαθητές σου (οι αντιδράσεις τους είναι πολύ μεγάλος δάσκαλος), μην περιμένεις να χαρείς τη χαρά της προσφοράς και της δημιουργίας. Όντας αναποτελεσματικός, θα δυσανασχετείς σε καθημερινή βάση για το μισθό που παίρνεις, για την κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης, για τα αναλυτικά προγράμματα, για την αδιαφορία της πολιτείας και ταυτόχρονα θα απενοχοποιείς τον εαυτό σου για την ανικανότητα ή τις παραλείψεις σου.

Η μαθησιακή διαδικασία προϋποθέτει κατάθεση ψυχής από τον διδάσκοντα, άριστη γνώση του γνωστικού του αντικειμένου, καθημερινό εμπλουτισμό των γνώσεών του, προετοιμασία, καλή διάθεση, συνεχή προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις του σύγχρονου σχολείου, ουσιαστική προσέγγιση με τους μαθητές του.

Θυσιαστική προσφορά χωρίς υστερόβουλες σκέψεις, χωρίς διάθεση ανταγωνισμού με απώτερο στόχο την προσωπική προβολή, τις διευθυντικές θέσεις, το επίδομα θέσης, το γέμισμα του προσωπικού φακέλου με δραστηριότητες που θα βοηθήσουν στην προσωπική ανέλιξη, την απεμπλοκή από τη μαθησιακή διαδικασία, από το φυσικό χώρο του καθηγητή, που είναι η αίθουσα διδασκαλίας (βαριά η καλογερική βλέπετε), όταν μάλιστα ο ενδιαφερόμενος έχει αποδείξει, ότι προτιμά τις εξωτερικές δραστηριότητες από την τάξη, δυστυχώς πολλές φορές   είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω φυγοπονίας, οι οποίες τις περισσότερες φορές επιβραβεύονται… 

Αυτά έγραφα προ διετίας περίπου. Όταν δεν είχαμε επιστρατεύσεις, αργίες λόγω «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς», ατομικές προσκλήσεις και επιτάξεις. Η πολιτεία με την «ομπρέλα προστασίας» στο χώρο της παιδείας στερεί το φως, τον ήλιο της γνώσης, της αλήθειας και  της ελευθερίας από τα παιδιά της. Για να τα προστατέψει από τι; … Από την καλπάζουσα ανεργία των νέων που έχει εκτιναχθεί πάνω από το 64%; Από τους κακούς και ασυνείδητους εκπαιδευτικούς; Αυτοί φοβούμαι θα συνεχίζουν να διαφεντεύουν στο χώρο της παιδείας, όπως και στους άλλους χώρους, αν δεν αλλάξει το ήθος των ασκούντων την εξουσία. Από την παρεμπόδιση διεξαγωγής των εξετάσεων; Δεν είχε προβλεφθεί ως πιθανή μια τέτοια εξέλιξη, όταν το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης ψηφίστηκε μόλις την Κυριακή των Βαΐων;

Όχι! Οι προβληματισμοί της προηγούμενης παραγράφου δεν μολύνουν τις προθέσεις μου, δεν αλλάζουμε ρότα! Μια πλατιά αγκαλιά δάσκαλοι, παιδιά, γονείς προχωράμε… Και το όνειρο συνεχίζεται! Για μια καινούρια κοινωνία, κοινωνία αγάπης, κοινωνία ελευθερίας, κοινωνία ευθύνης! Κέρδος: το φωτεινό βλέμμα των παιδιών μας. Τι άλλο; 

ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ ΕΠΙΘΕΣΗ

 Ξέρεις κάτι; Σε βαρέθηκα!

Μου γεμίζεις το κεφάλι με βλακείες κι όλο κλαίγεσαι.

 Το παίζεις άνετος, χαζοχαρούμενος  κι "ωραίος",

μα κατά βάθος  όλ’  αχταρμά τα έχεις κάνει στο μυαλό σου!

Ναι, δεν παίζεσαι! 

Όλο να σε προσέχουνε οι άλλοι,

να σ' αγαπούν, να σε θαυμάζουν.

Και συ τι δίνεις; Πόσο απ’ το χρόνο σου χαρίζεις;

Ποια είναι τα όνειρά σου επιτέλους,

τα ιδανικά σου, οι αγάπες σου οι βαθειές;

 Όχι, μη μου μιλήσεις για τα "τρικ" που κάθε μέρα εφευρίσκεις,

σ' αυτά μονάχα καταφύγιο βρίσκεις,

είναι φυγή γιατί έχεις χάσει την ουσία.

 Αλήθεια, σε ποιον δίνεις σημασία; 

Μόνο κατάμονο και σήμερα σε είδα.

Ε α υ τ έ μου έχεις χάσει την πυξίδα...

ΤΡΕΧΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ!

Tρέχα πιο γρήγορα λοιπόν, 

τρέχα για να προλάβουμε τον ήλιο
μην τον αφήσουμε να πέσει και χαθεί …
Εεε!!! Τι περιμένεις;  Ακλούθα τον, πάμε μαζί
μεσ' στην καρδιά σου ανάστησέ τον,

Και δες τον κόσμο!!! 

Πιο όμορφο,  πιο γελαστό, πιο φωτεινό!

Για κοίτα! Μέσα απ΄τα μάτια ενός παιδιού,
μέσα απ' του γέροντα  το καθαρό το βλέμμα,
μεσ' από τον πόνο του διπλανού…

Τρέχα να κρατήσουμε τον ήλιο,
να προλάβουμε, δεν είναι αργά!!!

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΊΝΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟΣ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΝΟΜΙΖΑ!

Τελικά ο κόσμος είναι πιο όμορφος απ' ότι νόμιζα. Το διαπίστωσα μόλις χθες, κατεβαίνοντας με το Α7 στην Αθήνα. Ήταν πρώτα αυτή η ηλιαχτίδα που έσκασε μύτη ξεφεύγοντας από την επιτήρηση των νεφών. Πίσω κι απ΄τα πιο βαριά σύννεφα υπάρχει ο ήλιος. Αισιόδοξο μήνυμα, σκέφτηκα. Ύστερα ήταν αυτός ο μετανάστης, με το μαύρο πρόσωπο και τα κάτασπρα δόντια, με το αστραφτερό χαμόγελο, που μου παραχώρησε ευγενικά τη θέση του. Ήταν μετά και η δεσποινίς απέναντι που έβγαλε από την τσάντα της και έδωσε εισιτήριο στην κυρία που δεν είχε. Τελικά είναι ο κόσμος πιο όμορφος απ΄ό,τι νόμιζα!!!

ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Έπεα πτερόεντα, ανεμώλια, λόγια του ανέμου…

Επικοινωνιακός λόγος, ανάλαφρος,

από ευήθης έως αήθης…

Αντλεί απ' της καρδιάς την κενότητα

και παράγει … κενό!

Υποσυνείδητες αναλαμπές επιμελώς υποκρύπτονται

και η ευαισθησία, η αγάπη, το αστείο,

ο λόγος ο "άλατι ηρτυμένος" στη συντήρηση,

σε ληγμένες κονσέρβες, 

αγγίζει επιδερμικά, σαν άγγιγμα μύγας,

σαν τσίμπημα κουνουπιού…

Βαρέθηκα! Λόγια, λόγια, λόγια…

C' EST LA VITESSE

Τέρμα γκάζι να χαρούμε, τέρμα γκάζι

Με την τρέλα μας οι άλλοι κάνουν χάζι

Εκτοξευτήκαμε, τίποτ' άλλο δε μας νοιάζει

Τέρμα γκάζι  σου είπα, τέρμα γκάζι.

Πέρ' απτ' όρια ν' αναπνεύσουμε αέρα

c' est la vitesse,  και φύγαμε σαν σφαίρα,

σ' άλλη γη, σ' άλλον ήλιο, άλλη μέρα

τίποτα δεν μας κρατάει δω πέρα!

Πάνε οι λογικοί να μας τρελάνουν

με τ' απόβλητα το τραύμα μας να γιάνουν

σοφές και βαθυστόχαστες κουβέντες

αραγμένοι κάτω από τις τέντες…

Τέρμα γκάζι, πάμε, τέρμα γκάζι

πίσω η μιζέρια, το μαράζι

πάμε μάγκες γι' άλλο γαλαξία

δίχως μίσος, φθόνο και βλακεία

…………………………………………….

Άδραξα του ήλιου την αχτίδα

ισορρόπησα επάνω στην ελπίδα

κι ανεβαίνω με ταχύτητα φωτός

κει που ο Άλλος γίνετ' Αδερφός

Και κερδίζω την αγάπη στάλα στάλα

στα παιδιάστικα τα μάτια τα μεγάλα

μάτια ωραία που δεν έχουν ηλικία,

που το φως τους διαλύει την κακία...

………………………………………………

Τέρμα γκάζι να χαρούμε, τέρμα γκάζι

Με την τρέλα μας οι άλλοι κάνουν χάζι

Δες ο κόσμος τώρα πώς αλλάζει!

Τέρμα γκάζι  σου είπα, τέρμα γκάζι.

ΚΛΕΙΝΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Κλείνω την πόρτα της καρδιάς και την κλειδώνω!
Καιρός για περισυλλογή...

Να χάσω λίγη απ' τη βεβαιότητά μου

Και να κερδίσω λίγο χρόνο

για εσωτερικούς περιπάτους.
Εκεί που το λουλούδι
έρχεται και με συναντάει…
εκεί που το υγρό χώμα είναι τόσο οικείο,
εκεί που το πεύκο μου μιλάει με τον ίσκιο του,
εκεί που η παπαρούνα κοκκινίζει από ντροπή για λογαριασμό μου,
εκεί που το πουλί με διδάσκει κελαηδώντας μου,

εκεί που το  κύμα σκάει λειαίνοντας τα βότσαλα των λογισμών μου,
εκεί που το χάδι σου αλλάζει την οπτική γωνία των πραγμάτων...

Όταν οι μαθητές διδάσκουν…

Μια φωτεινή μέρα του Μάη! Πρώτη ώρα διδασκαλίας. Μαθηματικά  Α΄ Δέσμης στη Γ Λυκείου. Τελευταία μέρα πριν από τις ενδοσχολικές εξετάσεις και στη συνέχεια τις πανελλήνιες. Βιαστικός, νέος καθηγητής τότε, σφιχτός, δεν άφηνα τον εαυτό μου ν' αφεθεί στην ομορφιά του πρωινού!  Ο χρόνος, πριν καλά καλά αρχίσει η οποιαδήποτε δραστηριότητα, μετρούσε αντίστροφα.  Είναι οι ηλικίες που νομίζεις πως κρατάς τη ζωή μέσα στη χούφτα σου, μα εκείνη σου ξεφεύγει μέσ’  από τα δάκτυλά σου σαν ποτάμι.  Δεν αφήνεσαι να χαρείς τη δροσιά της! Έπρεπε να μην χαθεί δευτερόλεπτο από τη χρόνο διδασκαλίας. Έχω ευθύνη απέναντι σ' αυτά τα παιδιά, έλεγα, κι έπρεπε να κάνω γι' αυτά το καλύτερο! Ποιο ήταν όμως το καλύτερο ακριβώς δεν ήξερα. Να τους κάνω μια άσκηση παραπάνω,  να τα προετοιμάσω έτσι καλύτερα για τις εξετάσεις τους, να τα μάθω να σκέφτονται και να κρίνουν σωστά, να τους εμπνεύσω την αγάπη  για τα Μαθηματικά, ή  να πορευτώ μερικές φορές μαζί τους ακολουθώντας τις δικές τους διαδρομές, διδάσκοντας διδασκόμενος; Αυτή την τελευταία παράμετρο τη μάθαινα αργότερα, με τον καιρό, μεγαλώνοντας…

Μια ζεστή καλημέρα,  μια γρήγορη ματιά στους μαθητές μου, μια κακή βιντεολήψη  θα έλεγα, και το μάθημα αρχίζει… Ποιο μάθημα όμως; Αφού πέρασε ο χρόνος αδράνειας, συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά! Πού είναι τα φωτεινά μάτια που ήξερα;  Όχι, τα μάτια αυτά δεν είναι νυσταγμένα  ακόμη λόγω πρώτης ώρας, παγωμένα είναι. Τότε αντιλαμβάνομαι την απουσία. Στο προτελευταίο θρανίο αριστερά  το αστεράκι πού είναι;  Η Μαρία πού είναι παιδιά; Είναι καλά; Ξέρετε κάτι;  Βουβά πρόσωπα και μετά από λίγο: " έχασε την αδελφή της σε τροχαίο κύριε…"  Ένιωσα να φεύγει η γη κάτω απ' τα πόδια μου.  Όχι, δεν είναι δυνατό, είναι άδικο, είναι άδικο, είναι άδικο… Τι λες σε τέτοιες περιπτώσεις;
Πιάστηκα από την έδρα, έσφιξα τα δόντια μου, βούρκωσα… Άφησα λίγο χρόνο για εκτόνωση από την έντονη συναισθηματική φόρτιση, όσο αυτό ήταν εφικτό, και συνέχισα... Το τελευταίο μάθημα, σκέφτηκα, γινόταν για τη Μαρία, κι ας μην ήταν παρούσα και για τη μεγαλύτερη  αδελφούλα της...

Πώς μπορεί αυτό το παιδί να διαβάσει για να δώσει πανελληνιες;  αναρωτιόμουνα.
Στο δεύτερο μάθημα των ενδοσχολικών εξετάσεων εμφανίστηκε. Την έβλεπα να γράφει. Χλωμή, κατάχλωμη… Μια γλυκύτητα στο πρόσωπό της και μια γαλήνη την έκαναν ακόμα πιο όμορφη. Μόλις τελείωσε ήρθε να με βρει. Δεν ήξερα, δεν είχα τι να πω… Με έβγαλε από τη δύσκολη θέση.  Με κοιτάζει ήρεμα και σταθερά στα μάτια. "Θα περάσω στο Φυσικό" μου λέει. "Το έχω υποσχεθεί στην αδελφή μου!" "Είμαι σίγουρος πως θα περάσεις!" της απάντησα και δάκρυσα (κάτι συνηθισμένο}…
Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων  ήρθε και με βρήκε.  Έλαμπε ολόκληρη! Είχε περάσει στο Φυσικό Αθηνών, Κρατούσε κι ένα πάκο χαρτιά. Κόλλες αναφοράς ήταν. Είναι οι ασκήσεις του φροντιστηρίου, μου λέει. Είχε αντιγράψει τις εκφωνήσεις  των ασκήσεων. "Είναι μερικές πολύ ενδιαφέρουσες" μου λέει.  Στο τέλος των ασκήσεων μου γράφει: "Καλή λύση και καλό κουράγιο!"
"Από το τι σου φέρνει η ζωή ουσιαστικότερο είναι το πώς το αντιμετωπίζεις" , συλλογιζόμουν. "Έτσι δεν βοηθάς μόνο τον εαυτό σου, δίνεις μαθήματα ζωής και στους γύρω σου!"
Να 'σαι καλά Μαρία, όπου κι αν βρίσκεσαι! Σ' ευχαριστώ για το μάθημα που μου έδωσες!

Ο κυρ Κώστας
Σταφιδιασμένο πρόσωπο, βαθουλωμένα μάτια, κυρτωμένος από το βάρος των χρόνων που κουβαλάει, ήρεμος, κάθεται μόνος στο παγκάκι του αλσυλλίου της γειτονιάς ο κυρ Κώστας, παρέα με τις αναμνήσεις του. Πού και πού με την ανάστροφη του χεριού καθαρίζει τα μάτια του. Τα όμορφα γαλανά του μάτια είναι τόσο ευαίσθητα… Του αρέσει αυτό το μέρος και το επισκέπτεται συχνά, όποτε ο καιρός και η υγεία του το επιτρέπει. Πότε πότε πιάνει κουβέντα με τα πανύψηλα γέρικα πεύκα, άλλοτε με ένα παιχνιδιάρικο συννεφάκι, που όμως γρήγορα τον εγκαταλείπει, μερικές φορές με μια ανεμώνη ή μια μαργαρίτα. Αυτά τα μικρά, τα τόσα δα λουλουδάκια φαίνονται να τον καταλαβαίνουν καλύτερα. Είναι κι ο ήλιος που τον ξεσηκώνει. Όταν του χαϊδεύει τα ελάχιστα κατάλευκα μαλλιά και τον αγκαλιάζει με τη ζεστασιά του, θαρρείς το φως του τρυπώνει στην καρδιά του και τον ξανανιώνει. Απλώνει τότε το χέρι του και το στηρίζει στο παγκάκι σαν ν’ αγκαλιάζει… Λάμπει ολόκληρος και ταξιδεύει. Όταν πιτσιρικάς, αμούστακο παλληκάρι ακόμα, σ’ ένα παγκάκι αγκάλιαζε την Αρετή του. Αυτή η φλόγα των ματιών της διαπερνούσε το κορμί του. Το κελαρυστό της γέλιο το πιο γλυκό τραγούδι που είχε ακούσει, τα μαλλιά της χρυσαφένιος χείμαρρος έλουζαν το πρόσωπό του και τα χείλη της, αχ αυτά τα χείλη! Στον ουρανό τον ανέβαζαν. Ένοιωθε τότε την καρδιά του έτοιμη να σπάσει, ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό του κι αυτή χανόταν στην αγκαλιά του.
 Με μια κίνηση καθαρίζει πάλι τα ευαίσθητα μάτια του. Μεσημέριασε. Σηκώνεται με δυσκολία από το παγκάκι και κινείται προς τη στάση του λεωφορείου. Μια διαδικασία που παίρνει τη μορφή ιεροτελεστίας. Δυο στάσεις πιο κάτω το κοιμητήριο, ο επόμενος προορισμός του. «Πολύ μάρμαρο Θεέ μου, πολύ μάρμαρο, πόσο κρύο είναι το μάρμαρο!,,,», αναλογίζεται. «Και τα κυπαρίσσια  αναίσθητα, τελείως άκαμπτα κι αναίσθητα. Αν δεν τα παρακινήσει ο βοριάς, ούτε στοιχειωδώς να γείρουν… Σεβασμός μπρε, σεβασμός! Από σας δεν το περίμενα. Δεν έχετε ψυχή μπρε, δεν έχετε ψυχή; Δε σας αγγίζει καθόλου το κλάμα της χαροκαμένης μάνας; Ούτε της μικρής μπέμπας που έχασε την αδερφούλα της; Τι κουβεντιάζω; Τότε ο δικός μου πόνος πώς να σας αγγίξει; Τέρμα οι δικαιολογίες! « Ο όφις με εξηπάτησε!». Ναι, το ρίξαμε τώρα στους παπάδες. Από κείνους το περίμενα, από σας όχι! Το συνηθίσατε έ; Ναι, όλα είναι μια συνήθεια! Ε όχι, αυτό είναι ένα μεγάααλο ψέμα! Είναι μερικά πράγματα που δεν μπορείς να τα συνηθίσεις, είναι αδύνατον! Εκτός κι αν επαγγελματοποιηθήκατε και σεις. Επαγγελματίες φύλακες, επαγγελματίες προστάτες. Εντάξει, συγγνώμη, παρασύρθηκα, δεν σας κακολογώ, ξέρω δεν πληρώνεστε! Άλλοι είναι οι αμειβόμενοι… Επαγγελματίες διαχειριστές της θείας χάρης και παρηγορίας, εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου. Ουφ συγχύστηκα! Και δεν κάνει… Για την καρδιά μου; Ούτε που με νοιάζει. Αυτά τά ‘χω ξεπεράσει. Αλλά είναι ο τόπος της γαλήνης εδώ! Είναι η ώρα της μυστικής συνάντησης, είναι το ραντεβού μας. Χρόνος και τόπος προσευχής… Ανάταση ψυχής. Κι έχουμε τόσα να πούμε με το κορίτσι μου…».
Με ανοιχτό  βήμα για την ηλικία του επιστρέφει στο σπιτάκι του ο κυρ Κώστας. Ανάλαφρος παίρνει το δρόμο του γυρισμού. Μίλησε πολλή  ώρα και ξεκουράστηκε, με την Αρετή του, με το Θεό… Το πλήρωμα της αγάπης!  Το φως των ματιών του! Κι η ζωή του αναστάσιμη!                               

ΜΝΗΜΕΣ…

Ίσως κάποια μέρα να ξεχάσουμε...

Μα η μνήμη είναι κομμάτι της καρδιάς.

Μας κυνηγάει , τρέχει ξωπίσω μας,

κάποια στιγμή ολόρθη στέκεται μπροστά μας.

Λες και ρουφάει το αίμα μας, τους χυμούς της ζωής…
Ακκίζεται κάποια στιγμή,  
απλώνουμ΄ άβουλα το χέρι κι ακολουθούμε.… 
Η  τέλεια αποπλάνηση...
Πώς συμπυκνώνεται η ζωή σε μια στιγμή!!!

Το σαλεμένο

Μένει στη γειτονιά μας, δυο στενά παρακάτω. Είχα καιρό να τον δω μα τώρα τελευταία εμφανίζεται συχνά. Απροσδιορίστου ηλικίας, εγώ τον κόβω στα είκοσι αλλά μπορεί να είναι και μεγαλύτερος, ατημέλητος, με μια κόκκινη φόρμα, περπατώντας στη μέση του δρόμου, κάνει αισθητή την παρουσία του από μακριά. Οι γονείς του έχουν αφήσει προ πολλού τον μάταιο αυτό κόσμο και μεταβίβασαν τον καημό για το αγγελούδι τους στη χαροκαμένη γιαγιά. Δεν έχει  κουβέντες  ο μικρός. Το βλέμμα του απλανές, λες κι ατενίζει θάλασσα ανοιχτή  καρτερώντας  στον ορίζοντα τον ήλιο να ξεμυτίσει.  Άκουσα να τον φωνάζει η γιαγιά, τον λέγαν Τάσο, μα η γειτονιά του είχε χαρίσει το δικό της όνομα "το σαλεμένο".  Τα αισθήματα οίκτου και συμπόνιας εξωτερικεύονται  εύκολα, δωρεάν και διατόρως από όλους. Είναι το αντίτιμο του εφησυχασμού μας…

Ξαφνιάστηκα! Αμέριμνα, το απογευματάκι, τσάπιζα στον κήπο, όταν είδα μακρύ τον ίσκιο του να τρυπώνει μέσα απ' τα κάγκελα και να πέφτει πάνω μου. Ανασηκώθηκα. Οι ματιές μας συναντήθηκαν. Το βλέμμα του... Όχι δεν μπορεί, δεν είναι εκείνο το απλανές βλέμμα, που όλοι γνωρίζαμε. Δυο μάτια καθαρά, αστραφτερά,  σαν δύο πράσινα βότσαλα που τα χρυσίζει ο ήλιος, βρήκαν στόχο την καρδιά μου κι εκεί κούρνιασαν.. Δειλά, ψιθυριστά σχεδόν, δύσκολα αρθρώνοντας τις λέξεις, μου είπε: "Τι όμορφα που είναι τα τριαντάφυλλα!"  Βούρκωσα, ταυτόχρονα βούρκωσε κι εκείνος. Ένα δάκρυ, δροσοσταλίδα λες, διέκρινα στο πρόσωπό του. Αναρίγησα, βγήκα απ΄την αυλή, έτρεξα και τον αγκάλιασα.

Χθες  αγκάλιασα τον άγγελό μου!